دوستت دارم

دوستت دارم
نه تنها برای آنچه که هستی،
بلکه برای آنچه که هستم،هنگامی که با توام.
دوستت دارم
،نه تنها برای آنچه که از خود ساخته ای،
بلکه برای آنچه که از من می سازی.
دوستت دارم،
برای بخشی از وجودم که تو شکوفایش می کنی
.دوستت دارم،
چون دست بر دل فسرده ام می نهی،زنگارهای بی ارزش و بی مقدار را به سویی می زنی،و نور می تابانی بر گنجینه های پنهانی که،تا کنون در ژرفا مانده بودند
.دوستت دارم،
چون یاریم می کنی،که از تخته پاره های زندگی،نه یک کپر،که معبدی در خور بنا نهم.
کمک می کنی،
که کار روزانه ام،نه یک سر شکستگی،بلکه ترنم ترانه ای باشد
.دوستت دارم،
چون بیش از هر کیش و آیینی به رویش من یاری رسانده ای.
فراتر از هر سرنوشتی،شادی را به من ارزانی داشتی.
شاید دوست بودن در نهایت به همین معنا باشد.